Noorse kweekzalm zit vol zware metalen, residuen van pesticiden en geneesmiddelen zoals diflubenzuron, en vormt dus een gevaar voor de menselijke gezondheid. Althans, dat beweren bepaalde media. Het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen (FAVV) reageert en geeft een minder verontrustende versie van de feiten.
Gezondheidsprofessionals raden zalm aan als goede bron van omega 3. De meeste zalm is niet afkomstig van de visvangst, maar wel van viskwekerijen – zelfs als de vis wordt verkocht als ‘Atlantische zalm’. Op die manier wordt zalm betaalbaar, maar in kwekerijen worden verschillende stoffen gebruikt, zoals geneesmiddelen, die mogelijk terug te vinden zijn in de vis.
Het controversiële onderwerp jaagt veel consumenten schrik aan. Het FAVV heeft in zijn meest recente tweemaandelijkse nieuwsbrief op deze polemiek gereageerd en een aantal punten toegelicht. Ten eerste is diflubenzuron, in tegenstelling tot wat soms wordt beweerd, geen verboden stof, maar een diergeneesmiddel dat bij kweekzalm wordt gebruikt om zeeluis te bestrijden. Het Europees Geneesmiddelenbureau heeft voor het spierweefsel een maximale residulimiet vastgelegd van 1000 mcg/kg en stelt dat het gebruik van dit middel, mits naleving van de gebruiksvoorschriften, geen risico vormt voor de consument.
In 2011 werden in Noorwegen 220 zalmen onderzocht op diflubenzuron en alle resultaten voldeden aan de regels. Het FAVV heeft ook analyses uitgevoerd om de hoeveelheid antibiotica en pesticiden op te sporen in ingevoerde vis, die voor meer dan een derde uit zalm bestaat. In 2012 bleken slechts drie stalen, afkomstig van twee Belgische aquacultuurbedrijven niet-conform. In 2013, werd één niet-conformiteit vastgesteld in een tilapia uit China.
De risico’s die verbonden zijn aan het eten van zalm lijken dus vrij laag in verhouding tot de goed gedocumenteerde gezondheidsvoordelen.
Bulletin de l’ASFCA, 11ème année, n° 56, décembre 2013.