Kan een dwangmatige behoefte aan vetten en/of gesuikerde voedingsmiddelen een negatieve invloed hebben op een dieet? Nee, zo blijkt uit de resultaten van een prospectieve studie verricht bij zwaarlijvige personen die een vermageringsdieet volgden.
We spreken van een voedselverslaving als een persoon compulsief de behoefte heeft om een bepaald voedingsmiddel te eten, en als er sprake is van ontwenningsverschijnselen, zoals angst en prikkelbaarheid, als hij of zij geen toegang heeft tot dat product. Sommige auteurs vergelijken deze mechanismen met die van een verslaving aan een drug, zoals cocaïne. Anderen verkiezen de term ‘compulsief eetgedrag’ boven ‘verslaving’.
Hoe dan ook zou de intense behoefte aan een vet en/of gesuikerd voedingsmiddel mensen ertoe kunnen aanzetten om hun dieet stop te zetten of het gewichtsverlies kunnen afremmen. Een team van het onderzoekscentrum voor zwaarlijvigheid aan Temple University in Philadelphia nam deze kwestie onder de loep met een prospectieve studie bij 178 volwassenen van gemiddeld 51 jaar met een gemiddelde BMI van 36 kg/m².
De deelnemers werden in twee groepen onderverdeeld. Elke groep volgde zes maanden lang een vermageringsdieet. Voor de diagnose en de symptoombeoordeling van een voedselverslaving deden de onderzoekers een beroep op de Yale Food Addiction Scale (YFAS).
Uit de resultaten van dit onderzoek blijkt dat voedselverslavingen geen enkele impact hebben, noch op het gewichtsverlies noch op het volhouden van het dieet. Hetzelfde geldt voor de symptomen van voedselverslaving die bij het begin van het onderzoek waren vastgesteld. Ook deze vertoonden geen enkel verband met het gewichtsverlies en het volhouden van het dieet. Goed nieuws dus voor de behandeling van zwaarlijvigheid met een dieet.