De verplichte etikettering van voorverpakte levensmiddelen zou de consument moeten helpen. Deze studie toont echter aan dat de informatie weinig gelezen en zelfs verkeerd begrepen wordt, ook bij consumenten met een hoog cardiovasculair risico.
De verplichte vermeldingen van de voedingswaarden (energie, vet, suikers enz.) zijn zeker nuttig voor voedingsconsulenten, maar zijn moeilijk te begrijpen en te gebruiken voor het grote publiek. Daarom worden naast die verplichte informatie ook andere systemen ontwikkeld, zoals het stoplichtsysteem in het Verenigd Koninkrijk, of de nutri-score (of 5-C-score) in Frankrijk, die onlangs door de minister van Volksgezondheid ook in België werd ingevoerd.
Deze nieuwe Ierse studie is de meest recente in een lange rij onderzoeken waarin aangetoond wordt dat de verplichte voedingswaarde-informatie van een product niet goed begrepen wordt, maar houdt ook rekening met het risico op cardiovasculaire aandoeningen bij de deelnemers.
Ook bij hoger cardiovasculair risico worden etiketten niet vaker gelezen
De resultaten van de studie, uitgevoerd bij 200 mannen en vrouwen tussen 18 en 85 jaar, werden voorgesteld op het ESC-congres 2018. De eerste vaststelling is geen verrassing: vrouwen lezen duidelijk vaker het voedingsetiket op de verpakking dan mannen: 65% tegenover 37%. Slechts 5% van de vrouwen leest nooit een voedingsetiket, tegenover 35% van de mannen. De studie toont bovendien ook aan dat deelnemers met een risico op hart- en vaatziekten niet geneigd zijn meer aandacht te besteden aan het voedingsetiket: 40% van de deelnemers die ooit een cardiovasculaire aandoening hadden, leest de informatie op het etiket niet.
Voedingswaarde-informatie in drie kleuren
Bij de deelnemers met een cardiovasculaire aandoening die wel de etiketten lezen, kijken de meesten naar het vetgehalte (37%), terwijl slechts 1/3 van hen interesse heeft voor verzadigde vetten, vezels en zout.
Uit de studie blijkt ook dat mensen het moeilijk vinden om de voedingswaarde-informatie te begrijpen: slechts 1 op 5 deelnemers slaagt erin om een product correct te rangschikken op basis van het gemiddelde vetgehalte en slechts 14% kan een product met een laag suikergehalte correct identificeren.
Als de voedingswaarde-informatie echter apart vermeld staat op basis van een driekleurensysteem, slagen de meeste deelnemers er wel in om de producten te rangschikken op basis van vetgehalte, aantal verzadigde vetten, suikers en zoutgehalte. De verplichte voedingsetikettering zal dus dringend verbeterd moeten worden.