In stadsbuurten die verplaatsingen te voet stimuleren, ligt het zwaarlijvigheids- en diabetesgehalte lager, zo blijkt uit nieuwe observaties in Canada.
Lichaamsbeweging speelt een belangrijke rol in de strijd tegen zwaarlijvigheid, dat staat inmiddels vast. Het is echter zaak om zo veel mogelijk personen voldoende vaak aan het bewegen te krijgen. In dat opzicht lijkt het er steeds meer op dat de omgeving waarin iemand woont, en de mate waarin die omgeving verplaatsingen te voet of met de fiets bevordert, een doorslaggevende rol speelt.
Dat blijkt in ieder geval uit een nieuwe studie, uitgevoerd in het Canadese Ontario door een team van het St. Michael’s Hospital in Toronto.
Ruim 8000 buurten onderzocht
De onderzoekers rangschikten ruim 8000 stadsbuurten van de steden in Zuid-Ontario in vijf kwintielen, volgens hun toegankelijkheid te voet. Daarbij werd rekening gehouden met de bevolkingsdichtheid, de woningdichtheid, het aantal bestemmingen dat te voet bereikbaar is in minder dan tien minuten (zoals winkels, banken, scholen …) en de aansluitmogelijkheden via de weg.
Ze constateerden dat in het begin van de studie, in 2001, de prevalentie van zwaarlijvigheid significant hoger lag in de buurten van kwintiel 1 (54%) dan in die van kwintiel 5 (43%). Hetzelfde bleek te gelden voor type 2-diabetes.
Lopen, fietsen en openbaar vervoer
Tussen 2001 en 2012 is de prevalentie van zwaarlijvigheid blijven toenemen in de buurten van Q1, terwijl die niet langer steeg in die van Q5. Het aantal diabetesgevallen stagneerde in de weinig actieve buurten, en daalde in de meer actieve wijken.
Volgens de auteurs kunnen die resultaten in de actievere wijken in verband worden gebracht met een hogere focus op wandelen, fietsen en het openbaar vervoer en een verminderd gebruik van de auto.
Creatore M.I. et al., JAMA, 2016; 315(20): 2211-2220.
