Studies bij dieren waren al veelzeggend, maar nu toont ook een prospectieve studie bij de mens een verband aan tussen de blootstelling aan pcb’s in de baarmoeder en de BMI van meisjes van vijf en zeven jaar.
Polychloorbifenylen of pcb’s zijn hormoonontregelaars. Ze kunnen onder andere de werking wijzigen van het vetweefsel en de koolhydraat- en vetstofwisseling, en zijn vooral gevaarlijk omdat ze hun schadelijke effecten al voor de geboorte kunnen uitoefenen, tijdens de periode in de baarmoeder.
Dat blijkt althans uit studies bij dieren. Nu bevestigt echter ook een nieuwe studie bij de mens deze hypothese. Ze werd uitgevoerd bij 656 zwangere vrouwen op de Faeröer, waar de blootstelling aan pcb’s en andere zware metalen hoog is, als gevolg van de zeer grote consumptie van vis.
Onderzoekers hebben de pcb’s en het DDE (dichlorodifenyldichloro-ethyleen) gemeten in het serum en de moedermelk. De antropometrische parameters van de kinderen werden geregistreerd op de leeftijd van vijf en zeven jaar. De analyses gebeurden afzonderlijk voor meisjes en jongens, en hielden rekening met de BMI van de moeder voor de zwangerschap.
Uit de in het Journal of Clinical Nutrition gepubliceerde resultaten blijkt bij de dochters van moeders met overgewicht:
- een verband tussen pcb’s en een hogere BMI;
- een verband tussen pcb’s en DDE, en een verhoging van de BMI tussen vijf en zeven jaar.
De pcb’s worden ook in verband gebracht met een hogere tailleomtrek bij meisjes, los van eventueel overgewicht bij de moeder. Bij de jongens werd echter geen enkel verband waargenomen. Dat doet vermoeden dat de blootstelling aan deze verontreinigende stoffen in de baarmoeder het risico op zwaarlijvigheid bij meisjes kan vergroten, vooral als de moeder overgewicht heeft.
